Blijf-van-mijn-lijfhuis

Dit artikel beschrijft vrouwenopvanghuizen in Nederland. Voor België, zie vluchthuis.

Blijf-van-mijn-lijfhuizen, sinds de jaren 2010 ook wel Oranje Huizen genoemd, zijn opvanghuizen voor slachtoffers (meestal vrouwen en hun kinderen) van huiselijk geweld in Nederland.

De oorspronkelijke blijf-van-mijn-lijfhuizen werden opgericht vanaf 1974, bevonden zich op een geheimgehouden locatie en boden bescherming tegen geweld, maar ook hulp bij het aanpakken van praktische problemen. Daarnaast werkten de initiatiefnemers aan publieke aandacht voor het bestaan van huiselijk geweld. Binnen tien jaar waren er landelijk vijftien Blijf-van-m'n-lijfhuizen opgericht, vanaf 1980 samenwerkend en bestuurlijk verenigd in de Blijf-groep. De huizen maakten een ontwikkeling door van zelfhulporganisaties naar onderzoek, institutionalisering en professionalisering.^[1]

Sinds 2009 werkt een aantal huizen met de Oranje Huis-aanpak, op initiatief van Blijf-van-m'n-lijfhuis Alkmaar; daar werd in 2010 werd het eerste Oranje Huis geopend.^[2][3] Het oorspronkelijke concept van het 'blijf-van-mijn-lijfhuis' op een strikt geheim gehouden locatie is in de jaren 2010 geleidelijk verdwenen ten gunste van dergelijke oranjehuizen op bekende locaties waar vrouwen bescherming en veiligheid genieten, maar enig gereguleerd contact met de (ex-)partner mogelijk blijft als daar van beide kanten behoefte aan bestaat. Desondanks worden dergelijke opvanghuizen vaak nog steeds 'blijf-van-mijn-lijfhuizen' genoemd.^[4]

1. ↑ Derks, Sophie (2017). " Vrouwen die bereid zijn terug te vechten” : Blijf van m’n lijf Amsterdam en de politisering van huiselijk geweld in Nederland in de periode 1974-1990. s.n., 25p.. Geraadpleegd op 12 november 2019.
2. ↑ Dijk, Pieter van (2008). Het oranje huis: blijf van m'n lijf nieuwe stijl. Blijf Groep, 48p..
3. ↑ Oranje Huis. Blijf Groep. Geraadpleegd op 12 november 2019.
4. ↑ Anneke Stoffelen, "Veel Blijf-van-mijn-lijfhuizen niet langer geheim", de Volkskrant, 31 januari 2011. Geraadpleegd op 24 maart 2020.